Buitelende gedachten

Wanneer mijn gedachten, mijn reflecties en inzichten telkens wanneer ik ze probeer te delen verdwijnen in een vacuüm van stilte en leegte, dan brokkelt er elke keer iets af. Vanavond bereikte ik daarin een breekpunt, ik wil dat het afbrokkelen stopt. Misschien groeiden mijn inzichten in de afgelopen maanden om tesamen tot een breder beeld te komen, ik heb momenteel zoveel gedachten en gevoelens die door elkaar buitelen. Naast gevoelens als boosheid (op mijn partner) is er verdriet, ben ik gekwetst, voel ik mij verlaten en in de steek gelaten door mijn partner. Met al mijn pogingen om een nieuwe verbinding te vinden op bdsm gebied leek ik vooral mijzelf te verliezen, toen ik dat inzag probeerde ik die schade te beperken, probeerde ik mijzelf ruimte te geven om te helen en meer vanuit mijn individuele gevoelens te delen, te groeien en te verbinden (in tegenstelling tot aan D’s gekoppelde gevoelens). Dat proces gaat gepaard met gevoelens van rouw, die ik niet met mijn partner kan delen. De verschillen in hoe wij communiceren maar vooral de verschillen in het aan ons zelf werken zijn alsmaar groter geworden en ze beginnen mij op te breken.

Het is niet mijn bedoeling, dat is het nooit wanneer ik schrijf, om hem af te vallen. Ik probeer om tot inzichten te komen in de hoop dat ze ons helpen. Momenteel helpen de inzichten vooral mij, het voelt echter niet positief. Het leidt tot verplaatsen van mijn grenzen, uit zelfbehoud, misschien zelfs uit boosheid. Ik voel me alsof ik schreeuw in een woestijn, alsof ik sta te wijzen naar alle aanwijzingen en acties die mogelijk zouden kunnen helpen maar ze worden niet opgepikt. Ik voel mij alleen in deze strijd om een nieuwe weg te vinden op het gebied van bdsm dynamiek met mijn partner en het leidt eigenlijk alleen maar tot een sterker gevoel van verlaten zijn. Ik voel mij verlaten door mijn partner die in een passieve modus toekijkt hoe ik spartel om mijn hoofd boven water te houden.

Vanavond heb ik besloten te stoppen met strijden. Wat dat betekent weet ik nog niet, het stemt me ongelooflijk verdrietig en dat verdriet ligt aan de oppervlakte maar komt nog niet naar buiten.
Maar één ding is wel heel erg helder voor me, ik kies voor mijzelf. Dit heb ik nodig om mijzelf te beschermen anders verdwijn ik in het steeds verder afbrokkelen.

Wat ook helder voor me is dat ik de connectie met mijn individuele bdsm gevoel wil blijven behouden, voor mij is deze niet volledig afhankelijk van de dynamiek met mijn partner. Ik ben niet onderdanig wanneer er zich een spelmoment voordoet, ik heb die onderdanige gevoelens, ze zijn deel van mij en het missen van een partner die begrijpt wat ik daarin nodig heb is ongelooflijk moeilijk. Ik ben niet masochistisch omdat het spelmoment dat in mij aanwakkert, mijn masochistische verlangens zijn net zoveel onderdeel van mij als mijn onderdanige gevoelens. Ik ben niet dat meisje omdat er geplaagd wordt en in die wisselwerking ze zich manifesteert, zij is altijd aanwezig. Ver verstopt op de achtergrond omdat ze zich te vaak in de steek gelaten heeft gevoeld, zij heeft een stabiele duidelijke aanwezigheid nodig en als die wankelt dan verdwijnt ze. Dus is ze al jaren maar minimaal op de voorgrond, dat betekent echter niet dat ik haar niet mis. Ik mis haar, ik mis het dat ze niet durft te fladderen, ik mis haar blijheid en ongeremdheid.

Er is zoveel dat ik lijk te hebben verloren door de jaren heen, in deze relatie dynamiek die mij ook zoveel heeft gegeven. Dat ik voor mijzelf op kom spijt me niet, ik denk dat op dit moment dit het beste is wat ik mijzelf kan geven. Hoe verdrietig, zwaar en moeilijk dit ook is.