In tijd leer ik dat ik iets mag koesteren, dat ik waarde mag toekennen aan voorwerpen die me dierbaar zijn. Mijn ‘bdsm stilleven foto sessie’ was meer dan alleen fotograferen. Het kiezen van de voorwerpen deed iets met me, het maakte de herinneringen aan de connectie tastbaar. Het is misschien ook wel een manier van verwerken, van loslaten van wat was en waarschijnlijk nooit meer terugkomt. Het is ook toelaten dat er een andere soort verbinding kan ontstaan. Het is, grotendeels in mijn eentje, zoeken naar een weg die mij in staat stelt bdsm te beleven. Anders dan hoe het was maar nog altijd meer dan volledig loslaten.
Deze foto’s tonen de tand des tijds en dat mag, want ook dát zegt iets. De schoenen heb ik al een aantal jaar en heb ze het vaakst gedragen. Op momenten dat we samen de diepte in doken tijdens intieme spelmomenten thuis, in vakantie huisjes tijdens onze weekendjes weg en tijdens onze bezoeken aan Place de Nous. De single tail gaat ook al heel wat jaartjes mee, waar ik in het begin er soms echt angst voor had kan ik er nu echt van genieten. Niet op elk moment, ik heb er een specifiek deeltje in mij voor nodig. Het deel dat sensueel kan dansen op de venijnige slagen van deze zweep, het deel dat met dromerige glimlach mijn partner aan kan kijken en woordeloos om de volgende slag vraagt.
Deze foto’s vertellen dus een verhaal, deze schoenen en de single tail zijn onlosmakelijk met dat verhaal, en daarmee ook met mij, verbonden.
Zinnestrelend 
Plaats reactie