De verbinding aan gaan

Onlangs ben ik een paar uur bezig geweest met bijwerken van een pagina van Japanse bondage kunstenaar Shoji Oki. Ik heb ongeveer 150 kunstwerken bekeken, 111 kunstwerken opgeslagen, bijgesneden, gesorteerd en verdeeld over thema albums. Als ik zo bezig ben dan is het werk, ik merk nauwelijks op dat een kunstwerk me iets doet. Soms wanneer ik stop dan realiseer ik me dat ik wel degelijk geprikkeld was geraakt, wat natuurlijk helemaal niet erg is en een prettige bijkomstigheid kan zijn van dit werk en soms leidt tot een gevoel van frustratie omdat de bdsm beleving in mijn leven is veranderd. Toch houd ik vooral vast aan het positieve, het zoeken naar kunst heb ik in de meer dan 20 jaar dat ik mij ermee bezighoud vooral ervaren als rustgevend. Als mijn persoonlijke, intieme bubbel.
Meestal deel ik iets over kunstwerken die me raken vanuit het esthetische, soms ook vanuit een stukje herkenning. Tot nu toe bleef ik weg van het delen van de meer persoonlijke connectie en vanavond besloot ik daar een stap in te zetten. Het stelt mij in staat om een sterkere verbinding met mijn persoonlijke bdsm gevoelens aan te gaan, ook al is de beleving in de praktijk minimaal.

Deze vier kunstwerken doen mij alle vier iets, ieder op een eigen manier. Ze spreken van overgave en onmacht, die op mij een enorm erotiserende uitwerking hebben. De eerste afbeelding raakt het stukje overgeleverd zijn aan mijn Dom, die er ook voor kan kiezen om op zijn gemak (met een lekker drankje) te genieten van mijn discomfort en onmacht. De houding suggereert ook een zekere beschikbaarheid.
Het tweede kunstwerk daarin herken ik vooral mijn sensuele kant, het vast zitten en beperkt zijn in mijn bewegingen is dan minder storend omdat ik in deze houding in mijn kracht kan staan. Dat is een gevoel dat zich lastig laat uitleggen.
De derde tekening vraagt oog voor detail van de kijker, de hand die het touw vasthoudt toont een derde spelpartner. In onze bdsm belevingen hebben Grey en ik een paar keer met een andere man erbij gespeeld, er sluimert een sterke vibe in het bespeeld worden door mijn eigen Dom terwijl een ander toekijkt. Niet vanuit een stukje exhibitionisme (want dat heb ik nauwelijks) maar vanuit mijn wens om mijn overgave te tonen, ook als dat erg confronterend en balancerend op mijn grenzen is. En zo bespeeld worden met een exclusieve toeschouwer ligt dicht tegen een grens aan.
Tot slot de laatste afbeelding, ik heb een angst voor scherpe attributen. Ik ben bereid om mij over te geven maar mijn angst neemt een enorme plek in, persoonlijk vind ik binnen de bdsm dynamiek spelen met angst geen prettig terrein om te verkennen. Maar vanuit mijn overgave ben ik bereid om de confrontatie (met mijn eigen angst) aan te gaan.