Na ons diepe duiken volgden nog vele gesprekken, ergens diep ver weggestoken voelde ik een prikkel die een weg naar boven zocht. Een verlangen dat gehoord wilde worden. De eerste avond wisten we een voorzichtige weg te vinden, het was een beetje als wandelen op een glad wegdek. De plekken waarvan je denkt dat ze glad ogen zijn begaanbaar en daar waar je denkt veilig te kunnen lopen ga je onderuit.
Op mijn verzoek waren we naar zolder gegaan waar jij heel lief mijn favoriete schommelstoel had opgehangen. Nee, geen sling 😉 een hangstoel die de meeste mensen in hun tuin zullen ophangen, ik zag er destijds echter andere mogelijkheden in. Het fijne van deze stoel is het gevoel dat het mij geeft, vergelijkbaar met schommelen, los van de grond zijn, zwevend met geen andere optie dan loslaten en met de flow van de beweging mee gaan.
De kap die je me op deed en me belemmerde om te kunnen zien hielp een beetje mee om verder los te laten maar de spanning in mij maakte dat ik zonder dat ik het in de gaten had ineens mijn grens overschreden had en in een soort niemandsland was beland. Waar geen positieve en geen negatieve prikkels binnenkomen, waar ik non communicatief ben en volledig passief. Toen je me had losgemaakt en uit de stoel hielp bleek dat mijn rug het te zwaar had gehad en er was verder niet veel meer mogelijk. Met een pijnstiller kon ik redelijk slapen, al was het mijn hoofd vooral dat me wakker hield.
De dag erna hadden we gepland om in de avond naar een bdsm speelfeest te gaan, bij het wakker worden voelde het al niet goed. Ik had twijfels en sprak ze uit,het leek een te grote sprong voor me. Ik had de geborgenheid van de veilige thuisomgeving nog te hard nodig. Zodra de beslissing viel om dan niet te gaan en thuis te blijven voelde ik een druk van mijn schouders glijden, we besloten om er een date night thuis van te maken. Samen kokkerellen en iets lekkers op tafel zetten en daarna de rust en ruimte om te kunnen spelen. Ook deze dans was complex. Het is vreemd om te merken dat sommige onderdelen van onze dynamiek goed voelen terwijl andere ineens een grens geworden zijn.
Zodra je me de collar omdeed voelde het alsof mijn keel werd dichtgeknepen, ik vroeg eerst of de collar losser mocht, maar ook dat veranderde niets in mijn gevoel en zodra ik paniek voelde opborrelen was het enige dat ik uit kon brengen ‘hij moet af!’
Een grens dus, ik ben nog aan het verwerken wat dit nu voor mij betekent. Waarom ik me wel prettig voel bij boeien om mijn polsen en enkels maar absoluut niet bij de collar om mijn nek. Natuurlijk….diep van binnen weet ik het wel.
De D’s die ik verbroken heb omdat het voor mij niet voelde dat er sprake van een D’s was, de sub die zo diep gekwetst is, het zijn allemaal factoren die mee spelen.
We kunnen prima dansen, mits we bepaalde manoeuvres maar mijden.
Zinnestrelend 
Plaats reactie