En dan duiken we, eerst in een zwaar gesprek dat moeizaam verloopt. Al wil ik zo ontstellend graag delen met je alles in mij zit muurvast. Ik moet de woorden uit mijzelf trekken, het is niet dat ik niet wil maar de pijn is zo vermengd met alles.
We benoemen beiden onze pijn zowel als onze liefde. Wetende dat zonder deze liefde we al veel eerder losgelaten zouden hebben. Het is onze liefde die vasthoudt zelfs wanneer het onmogelijk lijkt.
Mijn innerlijke beschermingsmechanisme draait op volle toeren, ik merk dit het meest wanneer iets dat ik wil zeggen plotseling volledig verdwijnt en in een zwart gat oplost zodra ik het uit wil spreken. Heel soms lukt het me om het nog terug te vinden, vaker lukt het me niet. Ik accepteer het, dit mechanisme is ooit gegroeid en had zijn nut. In tijd zal het hopelijk weer minder worden net als het voorheen ook minder sterk aanwezig was.
Als praten al een duik in het diepe was, wanneer jij plotseling zegt dat je zo gaat opstaan en wil dat ik ook opsta om me vervolgens aan de hand mee te nemen en op handen en knieën onder de tafel klem te zetten….dan weet ik ineens hoeveel diepere lagen er nog zijn. Alle emotie komt in één klap naar boven, tranen stromen over mijn wangen terwijl ik mijn positie vasthoud. Je hoeft me niet te laten voelen dat je wilt dat ik zo blijf zitten, mijn onderdanige kant wil zo graag aan je tonen dat ze bereid is dit te doen, dat ze tot zoveel bereid is. Ondanks alle pijn, ondanks alle verdriet, ondanks alle boosheid, ondanks alles wil zij jou haar overgave tonen.
Zinnestrelend 
Plaats reactie