Het besef dat sinds de hersenbeschadiging van Grey we niet meer dezelfde taal spreken helpt soms en frustreert vaak. Het sijpelt door in zoveel lagen van onze relatie en heeft een enorme impact op onze bdsm dynamiek.
Dat werkt bij mij zoveel dieper en verder door dan ik mij soms bewust ben. Het tast mijn gevoel van veilig voelen aan. Ik weet dat Grey nooit mijn grenzen zal overschrijden en daar altijd uiterst zorgvuldig mee omgaat, maar in de verandering in hem is voor mij de vanzelfsprekendheid van het mij veilig voelen gaan wankelen. Soms kan ik daar goed een weg in vinden, en veel momenten lukt me dat niet (goed).
Het kost bergen met energie, die bij mij altijd al beperkt is.
De vele stappen achteruit die we zetten stemmen me moedeloos en brengen me bij een onredelijke boosheid. Die ik moeizaam uit omdat ik voel dat ik vanuit mijn boosheid (en alle andere emoties) wil kwetsen. Ik wil heel bewust Grey kwetsen omdat ik me door hem in de steek gelaten voel, dit keer kan hij daar zelf weinig aan doen want een hersenbeschadiging overkomt je. De eerdere keren dat hij me in de steek liet daar had hij wel iets aan kunnen doen en kennelijk zit er bij mij nog steeds opgekropte en niet geuitte boosheid die dan nu zich een weg naar buiten wil banen.
Ik wil zo niet zijn, ik ben zo niet.
Het is mijn gekwetste kant. Het is de sub die zich verloren voelt en maar blijft zoeken naar wegen en manieren om de connectie samen weer te voelen. Het is het meisje in me dat zich door alles wat er is gebeurd ver heeft teruggetrokken.
Op een avond als deze wanneer we in een moment van connectie aangaan deze direct verliezen dan voelt het of alle kracht uit me stroomt. Dan weet ik niet meer of ik het nog wel wil, telkens weer die strijd aangaan. Zo graag had ik gewild dat het prettige gevoel van eerder vandaag was gebleven, dat het me eindelijk weer even sensueel en aantrekkelijk voelen was gebleven.
Of er iets uit mijn verleden getriggerd was vroeg Grey me nadat voor de tweede keer deze week ik hevig reageerde op iets nieuws dat hij probeerde. Een moeilijke vraag, ik weet het niet. Er is geen herinnering maar toch voelt het alsof er iets geraakt is, iets heeft een deur opengezet en wat er nu naar buiten sijpelt voelt verre van fijn. Het heeft me op scherp gezet, het heeft van alles in mij uitgeschakeld.
Ik kan op dit moment niet zeggen welke trigger tot welke kettingreactie geeft geleid. Het doet er feitelijk ook niet toe want dit hoort bij de beschadigde kant in mij. In rustig vaarwater wordt er minder geraakt, nu het water woeliger geworden is staan sommige triggers scherper afgesteld lijkt het wel.
Dus probeer ik mild en lief voor mijzelf te zijn, niet mijn frustratie en onmacht de boventoon te laten voeren maar mijn zachte, kwetsbare en vermoeide binnenkant.
Eerder vanavond had ik een foto op FetLife geplaatst van een outfit die ik aangetrokken had om mijn partner ermee te verleiden. De foto had ik uit verdriet weer verwijderd en later besloten deze toch weer te plaatsen omdat het een tastbaar bewijs is van mijn moed en strijdkracht. Van mijn blijven proberen die nieuwe taal te leren begrijpen en spreken. Van blijven proberen om weer een prettige bdsm dynamiek met mijn partner te vinden.
Dus plaats ik de foto ook hier.
Zinnestrelend 
Plaats reactie