Over de connectie met het meisje in mij schrijf ik niet zo vaak. Ze is deel van mij, ze heeft geen specifieke leeftijd, ze is geen volwassen vrouw en ze is geen klein meisje. Ze is speels, ze plaagt graag, ze daagt soms ook graag uit. Ze heeft een sterke connectie met spanking, daarover fantaseerde ze al toen ze heel jong was.
Nu de vrouw, sub en masochist in mij een relatie hebben met een geweldige man, Dominant en Sadist ziet zij ook een Meneer in hem. En meisjes hebben iets met een Meneer, die geven een veilig en geborgen gevoel. Die wakkeren het speelse aan, ze krijgt een warm gevoel. Ze wil zowel geliefd worden als een spanking krijgen, maar ook die knuffel.
Het meisje in mij heeft zich door mijn volwassen leven heen hele periodes niet laten zien omdat ze zich niet veilig voelde. Soms was dat omdat er een verkeerde relatie dynamiek was, wanneer de vrouw in mij gekwetst raakt dan raakt dat ook het meisje, dan trekt zij zich terug, soms heel ver.
Soms was en is het omdat de beleving van het moment te heftig voor het meisje is. Ze gunt de sub en de masochist hun stukje, zij hoeft het echter niet te zien of te voelen. Dat wil niet zeggen dat ze zich helemaal nooit laat zien in die momenten, soms vindt ze het grappig om even een verbale por uit te delen wetende dat de masochiste dan de reactie opvangt. Soms kijkt ze verlangend toe hoe de sub zich kan overgeven, niet op het gebied van seks of bdsm maar de pure overgave van de sub. Die raakt het meisje, het kan haar verwarren maar ze herkent er ook iets in.
Door de jaren heen heb ik mijn inzichten kunnen vergroten omtrent de sub in mij en haar verlangens, ook omtrent de masochist in mij en haar verlangens. Het meisje was en is een grotere uitdaging. Ik probeer haar ruimte te geven, ze mag er zijn, op haar manier, op de momenten dat zij er wil zijn. Het lastige met mijn meisje is dat ze net zo snel kan verdwijnen als ze verscheen.
Samen met Grey zijn we hierin zoekende, om het meisje haar plekje binnen onze relatie dynamiek te laten vinden en ervaren. Meer en meer worden de kaders helder, het meisje durft soms langere tijd er even te zijn. Ze durft aan te geven dat ze graag een spanking wil, niet om straf. Dat zou iets stuk maken in haar.
Geen van de delen in mij hebben iets met straf, het voelt voor hen als een afwijzing die ze niet kunnen plaatsen. Die teveel oude wonden raakt.
Het meisje wil graag de spanking ervaren omdat ze de dynamiek ervan fijn vind, haar Meneer die haar aandacht geeft, die haar een spanking geeft, die haar toestaat om er opgewonden van te raken maar die niets van haar wil of verlangt op dat gebied.
Gisteravond kreeg het meisje een spanking van haar Meneer, na de spanking wilde ze douchen en spontaan vroeg ze aan haar Meneer of hij haar wilde wassen.
Dat gevoel, die vraag, de handeling….ik kan niet uitleggen hoeveel dat in mij raakt. Het maakt me emotioneel, dat het meisje die stap durft te zetten, dat ik mijzelf deze ruimte durf te geven. Dat alle delen in mij ruimte voor zichzelf durven te claimen, zonder innerlijke onrust, zonder strijd.
Erover delen maakt me kwetsbaar, ik heb enorm getwijfeld of ik hier nu over wilde schrijven maar door het niet te doen zend ik het meisje een verkeerde boodschap. Zij mag er zijn, zij mag haar plekje innemen, ook zij is deel van mij.
Zinnestrelend 
Plaats reactie