Eerder vandaag was het me al opgevallen dat we in energie erg dicht bij elkaar waren. Dat lijkt wellicht logisch als samenlevende D’s koppel maar sinds het herseninfarct van Grey en de enorme stress in het gezinsleven is dat niet meer zo vanzelfsprekend.
Laatst schreef ik op mijn Instagram over de connectie niet kunnen vinden terwijl ik zo graag wilde, nu voelde ik hoe de connectie er was. In mij, met de verschillende delen in mij. De sub, de masochist, de slet. Die laatste heb ik het meest moeilijk gevonden om te accepteren. Ik kon mijn onderdanigheid redelijk makkelijk accepteren, dat verlangen sluimerde als puber al en rond mijn 23e ging ik bewust op onderzoek uit. Mijn masochisme was meer complex om te accepteren, als slachtoffer van een verkrachting op mijn 16e en een verkrachting in bdsm setting op mijn 26e maar ook als slachtoffer van mishandeling door mijn eerste man kon ik het moeilijk accepteren dat pijn iets met me deed. Ik heb een tijd gedacht dat het mogelijk veroorzaakt werd door trauma, maar als ik echt eerlijk naar mijzelf was dan wist ik dat als jong meisje al ik fantaseerde over pijn, overwegend in de vorm van spanking, en in mijn pubertijd ging ik mede door de ongeremdheid die toen nog in mij leefde met mijzelf experimenteren. Ik wilde weten of pijn met zo prettig was als in mijn fantasie en ontdekte zo dat bepaalde pijn me echt wel iets deed.
Een ander echter het vertrouwen geven om mij pijn te geven was van heel andere orde. Dat heeft heel wat jaren geduurd, daar liet ik mijn spelpartners maar tot zekere hoogte in toe, en ik heb zelfs ruim tien jaar volgehouden dat ik niets met spanking had (terwijl ik daar mijn leven lang al over fantaseerde) uit angst dat ik niet mee kon bewegen. Ik was bang om de regie uit handen te geven als masochist.
Ook daar vond ik uiteindelijk mijn weg in.
Accepteren dat er een slet in mij leeft, die intens kan genieten van seks, die orgasme na orgasme wil beleven, die van de ene prikkel naar de andere drijft en extreem opgewonden is, dat heeft echt heel erg lang geduurd. Het is nu een kwetsbare acceptatie, ik accepteer het maar vind ermee geconfronteerd worden nog altijd moeilijk. Ik heb moeite met het gemak waarmee het woord gebruikt wordt, alsof het iets is dat maar zo gemakkelijk geaccepteerd wordt. Zo werkt het dus niet bij mij.
Ik zet kleine stapjes, vanavond kon ik genieten van de geremde slet in mij en dat zie ik als winst.
Zinnestrelend 
Plaats reactie