Zo bijzonder om te mogen dansen, om te mogen geven, vol vuur vanuit mijn diepste overgave aan jou.
Zo bijzonder intens om de pijn te incasseren, in mijn eigen bubbel te bewegen en af te kunnen sluiten voor alle rumoer en geroezemoes om ons heen.
Zo bijzonder intens kon ik geven, kon ik beleven, bewegen en onze dans naar unieke hoogte voeren.
Gisteravond vonden we onverwachts ruimte om naar PDN te gaan, het thuisfront was voldoende in balans om ons een paar uur te kunnen missen. Iets wat niet vanzelfsprekend is en dat dit nu steeds vaker weer kan beschouw ik ook als bijzonder.
Bijzonder was het ook om te ervaren dat het me lukte om mij volledig af te sluiten en in onze dynamiek te stappen, mijn ogen haakten in de jouwe. Ik herkende de sadist in jou die in trage beweging nam wat hij wilde nemen, met een glimlach en trotse blik ontving ik jouw pijn, af en toe een grimas die jou dan weer een glimlach bezorgde.
Mijn lichaam sprak woordeloos, geef maar…ik adem de pijn die jij me geeft. Ik ontvang haar tot in de diepste vezels van mijn kern.
Mijn ogen spraken vol vuur, kom maar op…ik ben niet zo makkelijk klein te krijgen.
Het is een dynamiek die zo volledig de onze is, het was of we ons eigen eiland hadden gecreëerd te midden van een woelige zee die ons niet kon deren.
Daar waar ik normaal gevoelig kan zijn voor zowel mensen om mij heen, de geluiden maar vooral de energie die mensen meenemen en uitzenden, lukte het mij nu deze volledig buiten te sluiten.
Daar waar ik angstig ben voor vuur wanneer ik in mijn diepere overgave zak kon ik de vlammen negeren van het spel dicht bij ons.
Mijn eigen vuur vlamde en nodigde jou uit ermee te spelen. En hoe of je dit deed, je joeg de vlammen, je temde het vuur en je liet haar weer oplaaien.
Onze dans bracht ons weer op zo’n bijzondere plek, er zijn geen woorden om dit goed te omschrijven.
Zinnestrelend 
Plaats reactie