Moedeloos

Vandaag was een heftige dag, veel spanningen op het thuisfront, confrontaties met een hoop onmacht. Het enorme gebrek aan rust (in alle opzichten) gaat me meer en meer opbreken. Het enorme gebrek aan ruimte voor onze D’s dynamiek breekt me niet alleen op, het breekt ook iets af. Ik voel het diep van binnen afbrokkelen, ik merk aan alles dat ik me terugtrek en loskoppel.

Loskoppel van de vrouw die ik mij voel, loskoppel van de sub, de masochist, het meisje en ja verdrietig genoeg ook loskoppel van Grey.

De onmacht om voortdurend mijn kwetsbare delen af te moeten bakenen, me te moeten wapenen tegen het verbale geweld en de explosieve buien die de dag somber kleuren stemt me zwaar en moedeloos.
Het gebrek aan sociale interactie, voornamelijk veroorzaakt door het verplichte keurslijf wat voor sociale activiteiten vereist wordt, breekt me meer op dan ik bereid ben toe te geven.
Wat nou keuze vrijheid, kiezen om weinig tot niets te mogen zonder bewijs van gezondheid ervaar ik niet als keuze vrijheid. Kiezen om buiten in de kou op een terras te mogen zitten maar niet naar binnen te mogen als ik moet plassen ervaar ik niet als vrijheid om te kiezen. Ik kies ervoor mijn gezondheid op mijn persoonlijke manier in te vullen, de prijs ervoor is erg hoog en dat is dan weer iets wat niet gezegd mag worden.
Laten we gewoon realistisch zijn, we doen het allang niet meer voor de ander. De meesten doen het om gewoon hun leven te kunnen leven zonder al teveel beperkingen.
Ik respecteer dat en misschien bewonder ik het in zekere zin ook wel, want ik kan het niet. Het botst gewoonweg te hard dat ik moet bewijzen gezond te zijn naar een maatstaf die onderweg aangepast wordt. Het botst enorm dat ik op mijn tenen loop om anderen niet tegen het hoofd te storen, ik respecteer ieders keuze maar ik voel mij gevangen in een beperkt kader om te mogen leven, daar heb ik niet voor gekozen. Het is de consequentie die ik moet aanvaarden omdat ik ervoor kies mij niet te laten vaccineren, en evenmin te laten testen. En ik leef nog steeds, ik vertrouw op mijn eigen immuunsysteem, maar tegenwoordig wordt je bijna als misdadiger of extremist beschouwd wanneer je dit uitspreekt.
Ik sluit mij op en sluit mij af omdat ik de wereld en de mensen erin niet meer prettig vind, en dat gegeven stemt mij intens verdrietig.

Ooit was ik getrouwd met een narcist, beetje bij beetje wist hij mijn eigen persoonlijkheid af te breken. Met dreigen, met me terechtwijzen, met demoniseren, met kleineren, met mij voortdurend erop wijzen dat ‘anderen zich beter gedroegen’.
En nu bevind ik mij in de herhaling hiervan, maar dan op grote schaal, de wereld (met enkele moraalridders voorop) probeert mij te vertellen dat anderen zich beter gedragen. Dat er iets mis is met mij omdat ik andere keuzes maak.
Wat kan ik dan anders dan mij terugtrekken om te voorkomen dat ik opnieuw mijzelf kwijtraak?